ÇALIŞAN TİPOLOJİSİNDE Kİ DÖNÜŞÜMLER

UNVAN İÇİN ÖLÜRÜM BENİ KİMSE TUTAMAZ

Aslında makbulü bu ünvan’ın İngilizcesini söylemektir ama hadi neyse;) Günümüzde adının önüne sorumlu, müdür, direktör ve türevlerini getirebilmek için birbirinin üstüne basan, olmadı eteğinden tutup aşağı çekenlerden etraf görünmez oldu. Olmaz ya sadece bunun için yaşayanı bile çıksa şaşırmam artık. Unvan her şeydir, susuzluk hiçbir şey. Hak etme konusunu geçelim mühim olan netice, çek oradan bir afilli kartvizit.

BENİM DEPARTMANIM SENİN DEPARTMANINI DÖVER

Günümüzde bir çarkın dişlisi olma fikri yerini giderek çark edip ‘diş’ olma fikrine bırakmaktadır. Ekip olmak, birlikte güçlü kalmaktan ziyade gücü elde tutmak savaşı en derinden verilmekte. Olası kıyımlar, hatta katliamlar göze alınıp iktidarda kalma arzusunu memnun etmeye yönelik her davranış. Öncelikli olmak, ayrıcalık kazanmak ve ben yoksam sen bir hiçsin tribine girmek çok olası, böyle olmayan kişiler peşinen başarısız kabul edilmekte. Ey okuyucu, hırs ve tutku iyi iki arkadaştır aralarına ‘ne pahasına olursa olsunu’ alana dek.

HERKESLEŞMEDEN KURUMSALLAŞAMAZSIN

Herkesin hızla birbirine benzediği bu dünyada artık iş dünyası fotokopi makinasından çıkmış misali yol almakta. Herkes aynı müzikleri dinliyor, evet o çok satan yazar okunuyor ve tabi ki çok bilindik markadan kahvelerle toplantılara giriliyor. Ne içersiniz sorusuna yanıtınız çay ise terfiye daha çok var demektir. Olmadı sütlü isteyin benden söylemesi, havanız olur ne de olsa İngiliz usulü.

NE GİYDİN NE YEDİN NERDESİN EL MECBUR YAZACAKSIN

Sosyal medya insanoğluna al sana yeni bir eğlence diye verildi ama giderek insanoğlu sosyal medyanın bir eğlencesi haline geldi. Resmen o fotoğraf çekilmeden çatal atana tekme tokat girişilecek bir hal aldı ortalık. Önce Fotoğraf konulur, çok mutlu bir şey o neyse onun keyfisi yazılır ve oh artık yiyebiliriz, asmaktan sarkıttığımız yüzümüzle en mendebur şekilde. Artık gülümsemeleri oraya buraya atacağımız Ayten’in Rıza’nın göreceği yere koyacağımız fotoğraflara saklıyoruz. Giderek cimrileşiyoruz. Ve giderek tek tipleşip, kendi yarattığımız mecburiyetlerin esiri oluyoruz.